ლექსი: ყველა ჩემი და همه خواهران من
ლექსი: ყველა ჩემი და
(დოქტორი ჰოჯატ ბაგაეი)
ჩემი ყველა და არის
იმ მინისტრის ცოლი
რომელიც ფართოდ გახელილი თვალებით
იმედს იღებს ფაილებიდან
და იდებს კანონის ჯიბეში
ის ქუჩის ბავშვი
რომელიც მთელ ბავშვობას ყლაპავს
კვამლისა და ჰოკერული ვაჭრობის სუნით
და მაინც აქვს ღიმილი
რომლისგანაც ვერ იშორებს.
ჩემი ყველა და არის
ის ქალი
რომელიც მთელ მსოფლიოს გადაადგილებს ჰიპერმარკეტში
ხმით "შემდეგი, გთხოვ"
და მაინც
ფიქრობს
თავის შეყვარებულზე
რომლის მათემატიკის ქულაც დაეცა.
და ქალი
რომელიც ყვავილებს ყიდის წითელ შუქნიშანთან
დაღლილი ფარდით
და მხიარული ყვავილებით
რომელიც თავის საღამოს პურს აგროვებს
რქებისა და ტოტების გულიდან
.
ყველას აქვს ადგილი ჩემს გულში დის სახელით.
ტაქსის მძღოლიც კი, რომელიც დილის გიჟურ საცობში თავის საყვარელ სიმღერას მღერის, იმისდა მიუხედავად, ვინმე ხომ არ არის მის უკან შეჭმუხნული. ან პილოტი, რომელიც ცას შარფივით აკრავს გამოცდილების გრძელ თმაზე და თვითმფრინავს დედობრივი თავდაჯერებულობით საბოლოო ღიმილით აფრენს. ჩემი დები ქალები არიან, რომლებიც განსჯის დაუნდობელი წვიმის ქვეშ მოთმინების ჩექმებითა და ოცნებების ქოლგებით დადიან. მიწისძვრას ვუსურვებ... არა მიწიდან, არამედ გულიდან და შეარყევს გაუგებრობის ყველა კედელს! ნეტავ ხალხს შეეძლოს ქუჩებში სიარული ცუდი ენერგიის გარეშე, ენაზე ნაწიბურების გარეშე, რასობრივი და სექსუალური შეურაცხყოფის გარეშე და ისტორიის შეცვლა „დილა მშვიდობისა“-თი. ვისწავლოთ სიყვარული
არა შეხების აჩქარებით
და არც მომაჯადოებელი ვნებით
არამედ პატივისცემით.
ვისწავლოთ სიყვარული
როგორც დედა, რომელიც შვილს კოცნის
არა საკუთარი თავისთვის
არამედ მისი ბავშვობისთვის.
და შეიძლება დადგეს დღე,
როდესაც შებინდებისას ხეივანში მარტო მყოფი გოგონა
თავს დად იგრძნობს
დად და არა სიბნელეში მსხვერპლად.
თუ ლექსს ვწერ
ქალზე
გოგოზე
დედაზე
ქალბატონზე
დაზე
ეს იმიტომ არ არის, რომ პოეტი ვარ
ეს იმიტომ არის, რომ ჯერ არ დამვიწყებია ადამიანობა.
----
ორშაბათს, 3 აგვისტოს, 14 აგვისტოს, დების საერთაშორისო დღეა...
+კვლევისა და განვითარების კონსულტანტის დღიური
همه خواهران من/
دکتر حجت بقایی
