معرفی و اطلاع رسانی در مورد رکوردها

طبقه بندی موضوعی

ما مشاور صنعتگر ایرانی هستیم

(شورای راهبردی کارآفرینان صنعت ایرانی)

ما
در کنارِ هم ایستاده‌ایم
در لابه‌لای خطوطِ قرارداد
و رویا
در صدای نرمِ چرخِ کارخانه
در نگاهِ پرشورِ جوانی
که فقط یک ایده دارد
و امیدی بی‌نام.
من دکتر حجت بقایی
مشاورِ تحقیق‌و توسعه ام،
واژه‌ها را
از دلِ داده‌ها بیرون می‌کشم
و کنارم
استادم دکتر علی حسین پور
که قانون را
نه در دفتر
که در نبضِ زندگی می‌فهمد.
ما
گوشه‌ی میدان نیستیم
خودِ میدان‌ایم
جایی‌که محصول
نام می‌گیرد
و فکر
لباسِ عمل می‌پوشد.
اینجا
مجتمعِ تجاری سبز رشت
خانه‌ی کسانی‌است
که آینده را
نه در وعده
که در طراحی و قرارداد
و مشورت
می‌سازند.
کسی می‌خواهد
سندی را امضا کند
کسی
روی صحنه
محصولی تازه معرفی کند
و همه
یک همراه می‌خواهند:
نه فقط مشاور
که همدل
که بفهمد
پیش از آنکه بگوید.
و ما
با دل‌های روشن
درخشش گیلان را
نه در شعار
که در مسیرِ روشنِ همکاری
می‌نویسیم.

-------
#دکتر_علی_حسین_پور
#دکتر_حجت_بقایی
#مشاور
#گیلان
#کارآفرین
#صنعتگر
#سبزه_میدان
#رشت
#مجتمع_تجاری_سبز
#شورای_راهبردی_کارآفرینان_صنعت_ایرانی
+روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۴ مرداد ۰۴ ، ۰۸:۲۷
دبیر خبر

Poem: All My Sisters

(Dr. Hojjat Baqaee)

All my sisters are

that minister's wife

who, with wide-awake eyes

pulls out hope from files

and puts it in the pocket of the law

that street child

who swallows her entire childhood

with the smell of smoke and hawking

and still has a smile

that she can't seem to shake.

All my sisters are

the woman

who moves the whole world in the hypermarket

with the voice of "Next, please"

and still

thinks

about her boyfriend

whose math score has dropped.

And the woman

who sells flowers next to the red light

with a tired veil

and cheerful flowers

to gather her evening bread

from the heart of horns and trunks

.

They all have a place in my heart with the name of sister.

Even the taxi driver who sings her favorite song in the crazy morning traffic without caring if someone is frowning behind her. Or the pilot who ties the sky like a scarf to her long hair of experience and lands the plane with a final smile with maternal security. My sisters are women who walk under the relentless rain of judgment with boots of patience and umbrellas of dreams. I wish an earthquake... not from the ground, but from the hearts and shakes all the walls of incomprehension! I wish people could walk the streets without bad energies, without scars on their tongues, without racial and sexual slurs, and change history with a "good morning." Let us learn love
not with the rush of touch
nor with trembling lust
but with respect.
Let us learn to love
like a mother who kisses her child
not for herself
but for her childhood.
And may a day come
when a girl alone in the alley at dusk
feels like a sister
not a prey in the dark.
If I write a poem
about a woman
about a girl
about a mother
about a lady
about a sister
it is not because I am a poet
it is because I have not yet forgotten to be a human being.

----
Monday, August 3, 14th is International Sisters Day...
+Diary of a Research and Development Consultant

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۳ مرداد ۰۴ ، ۱۱:۵۳
دبیر خبر

Poema: Todas Mis Hermanas

(Dra. Hojjat Baghaei)

Todas mis hermanas son

esa esposa de ministro

que, con ojos bien abiertos,

saca la esperanza de los archivos

y la guarda en el bolsillo de la ley

esa niña de la calle

que se traga toda su infancia

con el olor a humo y a venta ambulante

y aún conserva una sonrisa

que parece no poder quitarse.

Todas mis hermanas son

la mujer

que mueve el mundo entero en el hipermercado

con la voz de "Siguiente, por favor"

y aún

piensa

en su novio

cuya nota de matemáticas ha bajado.

Y la mujer

que vende flores junto al semáforo en rojo

con un velo cansado

y alegres flores

para recoger el pan de la tarde

del corazón de cuernos y troncos

.

Todas ellas tienen un lugar en mi corazón con el nombre de hermana.

Incluso la taxista que canta su canción favorita en el tráfico matutino sin importarle si alguien frunce el ceño detrás de ella. O la piloto que ata el cielo como un pañuelo a su larga cabellera de experiencia y aterriza el avión con una sonrisa final y seguridad maternal. Mis hermanas son mujeres que caminan bajo la implacable lluvia del juicio con botas de paciencia y paraguas de sueños. ¡Ojalá un terremoto... no del suelo, sino del corazón, que sacuda todos los muros de la incomprensión! Ojalá la gente pudiera caminar por las calles sin malas energías, sin cicatrices en la lengua, sin insultos raciales ni sexuales, y cambiar la historia con un "buenos días". Aprendamos a amar
no con la emoción del tacto
ni con la lujuria temblorosa
sino con respeto.
Aprendamos a amar
como una madre que besa a su hijo
no por sí misma
sino por su infancia.
Y que llegue el día
en que una niña sola en el callejón al atardecer
se sienta como una hermana
y no como una presa en la oscuridad. Si escribo un poema
sobre una mujer
sobre una niña
sobre una madre
sobre una dama
sobre una hermana
no es porque sea poeta, es porque aún no he olvidado ser un ser humano.

----
El lunes 3 y 14 de agosto es el Día Internacional de las Hermanas...
+Diario de una consultora de investigación y desarrollo(sp)

همه خواهران من/
دکتر حجت بقایی

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۳ مرداد ۰۴ ، ۱۱:۵۳
دبیر خبر

Poème : Toutes mes sœurs

(Dr Hojjat Baghaei)

Toutes mes sœurs sont

cette femme de pasteur

qui, les yeux grands ouverts

tire l'espoir des dossiers

et le met dans la poche de la justice

cette enfant des rues

qui avale toute son enfance

avec l'odeur de la fumée et du colportage

et qui garde un sourire

indéfectible.

Toutes mes sœurs sont

la femme

qui fait bouger le monde dans l'hypermarché

avec la voix de « Suivant, s'il vous plaît »

et qui pense encore

à son petit ami

dont les notes de maths ont chuté.

Et la femme

qui vend des fleurs près du feu rouge

avec un voile usé

et des fleurs joyeuses

pour cueillir son pain du soir

au cœur des cornes et des troncs

.

Elles ont toutes une place dans mon cœur sous le nom de sœur.

Même la conductrice de taxi qui chante sa chanson préférée dans la circulation matinale trépidante sans se soucier des regards renfrognés derrière elle. Ou la pilote qui noue le ciel comme un foulard à ses longs cheveux d'expérience et atterrit avec un dernier sourire, la sécurité maternelle. Mes sœurs sont des femmes qui marchent sous la pluie incessante du jugement, avec des bottes de patience et des parapluies de rêves. Je souhaite un tremblement de terre… non pas du sol, mais des cœurs, qui ébranle tous les murs de l'incompréhension ! Je souhaite que les gens puissent marcher dans les rues sans énergies négatives, sans cicatrices sur la langue, sans insultes raciales et sexuelles, et changer l'histoire d'un « bonjour ». Apprenons à aimer
non pas par la violence du toucher
ni par un désir frémissant
mais avec respect.
Apprenons à aimer
comme une mère qui embrasse son enfant
non pas pour elle-même
mais pour son enfance.
Et puisse un jour
où une fille seule dans une ruelle au crépuscule
se sentir comme une sœur
et non comme une proie dans l'obscurité.
Si j'écris un poème
sur une femme
sur une fille
sur une mère
sur une dame
sur une sœur
ce n'est pas parce que je suis poète
c'est parce que je n'ai pas encore oublié d'être un être humain.

----
Lundi 3, 14 août, Journée internationale des sœurs…
+ Journal d'une consultante en recherche et développement(fr)

همه خواهران من/ 
دکتر حجت بقایی

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۳ مرداد ۰۴ ، ۱۱:۵۲
دبیر خبر

قصیدة: کل أخواتی

(د. حجة بقائی)

کل أخواتی

زوجة الوزیر

التی، بنظرة یقظة

تسحب الأمل من الملفات

وتضعه فی جیب القانون

طفلة الشارع

التی تبتلع طفولتها بأکملها

برائحة الدخان والبیع المتجول

ولا تزال محتفظة بابتسامة

لا تستطیع التخلص منها.

کل أخواتی

المرأة

التی تُحرک العالم کله فی الهایبر مارکت

بصوت "التالی، من فضلک"

ولا تزال

تفکر

بحبیبها

الذی انخفضت درجاته فی الریاضیات.

والمرأة

التی تبیع الزهور بجانب الإشارة الحمراء

بحجابها المتعب

وزهورها المبهجة

لتأخذ خبزها المسائی

من قلب القرون والجذوع


جمیعهن فی قلبی یحملن اسم "أخت".

حتى سائقة التاکسی التی تُغنی أغنیتها المفضلة فی زحام الصباح الصاخب، غیر مُبالیة إن کان هناک من یُعبس خلفها. أو الطیارة التی تربط السماء کوشاح بشعرها الطویل المُحنّک، وتهبط بالطائرة بابتسامة أخیرة، مُطمئنة کأم. أخواتی نساءٌ یسیرن تحت وطأة الحکم المُستمر، بأحذیة الصبر ومظلات الأحلام. أتمنى زلزالًا... لیس من الأرض، بل من القلوب، یُزلزل کل جدران الغموض! أتمنى أن یسیر الناس فی الشوارع دون طاقات سلبیة، دون ندوب على ألسنتهم، دون شتائم عنصریة وجنسیة، وأن یُغیروا التاریخ بـ"صباح الخیر". لنتعلم الحب، لا بلمسة عابرة، ولا بشهوة مُرتعشة، بل بالاحترام. لنتعلم الحب، کأم تُقبّل طفلها، لیس من أجل نفسها، بل من أجل طفولته.

ولعل یومًا ما، حین تشعر الفتاة الوحیدة فی الزقاق عند الغسق، بأنها أخت، لا فریسة فی الظلام. إذا کتبتُ قصیدةً عن امرأة، أو فتاة، أو أم، أو سیدة، أو أخت، فلیس ذلک لأنی شاعر، بل لأنی لم أنسَ بعدُ أن أکون إنسانة.

---
الاثنین، ٣ أغسطس، الموافق ١٤ أغسطس، هو الیوم العالمی للأخوات...
+مذکرات مستشارة بحث وتطویر

---
همه دختران من/ 
دکتر حجت بقایی

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۳ مرداد ۰۴ ، ۱۱:۵۱
دبیر خبر

ლექსი: ყველა ჩემი და

(დოქტორი ჰოჯატ ბაგაეი)

ჩემი ყველა და არის

იმ მინისტრის ცოლი

რომელიც ფართოდ გახელილი თვალებით

იმედს იღებს ფაილებიდან

და იდებს კანონის ჯიბეში

ის ქუჩის ბავშვი

რომელიც მთელ ბავშვობას ყლაპავს

კვამლისა და ჰოკერული ვაჭრობის სუნით

და მაინც აქვს ღიმილი

რომლისგანაც ვერ იშორებს.

ჩემი ყველა და არის

ის ქალი

რომელიც მთელ მსოფლიოს გადაადგილებს ჰიპერმარკეტში

ხმით "შემდეგი, გთხოვ"

და მაინც

ფიქრობს

თავის შეყვარებულზე

რომლის მათემატიკის ქულაც დაეცა.

და ქალი

რომელიც ყვავილებს ყიდის წითელ შუქნიშანთან

დაღლილი ფარდით

და მხიარული ყვავილებით

რომელიც თავის საღამოს პურს აგროვებს

რქებისა და ტოტების გულიდან

.

ყველას აქვს ადგილი ჩემს გულში დის სახელით.

ტაქსის მძღოლიც კი, რომელიც დილის გიჟურ საცობში თავის საყვარელ სიმღერას მღერის, იმისდა მიუხედავად, ვინმე ხომ არ არის მის უკან შეჭმუხნული. ან პილოტი, რომელიც ცას შარფივით აკრავს გამოცდილების გრძელ თმაზე და თვითმფრინავს დედობრივი თავდაჯერებულობით საბოლოო ღიმილით აფრენს. ჩემი დები ქალები არიან, რომლებიც განსჯის დაუნდობელი წვიმის ქვეშ მოთმინების ჩექმებითა და ოცნებების ქოლგებით დადიან. მიწისძვრას ვუსურვებ... არა მიწიდან, არამედ გულიდან და შეარყევს გაუგებრობის ყველა კედელს! ნეტავ ხალხს შეეძლოს ქუჩებში სიარული ცუდი ენერგიის გარეშე, ენაზე ნაწიბურების გარეშე, რასობრივი და სექსუალური შეურაცხყოფის გარეშე და ისტორიის შეცვლა „დილა მშვიდობისა“-თი. ვისწავლოთ სიყვარული
არა შეხების აჩქარებით
და არც მომაჯადოებელი ვნებით
არამედ პატივისცემით.
ვისწავლოთ სიყვარული
როგორც დედა, რომელიც შვილს კოცნის
არა საკუთარი თავისთვის
არამედ მისი ბავშვობისთვის.
და შეიძლება დადგეს დღე,
როდესაც შებინდებისას ხეივანში მარტო მყოფი გოგონა
თავს დად იგრძნობს
დად და არა სიბნელეში მსხვერპლად.
თუ ლექსს ვწერ
ქალზე
გოგოზე
დედაზე
ქალბატონზე
დაზე
ეს იმიტომ არ არის, რომ პოეტი ვარ
ეს იმიტომ არის, რომ ჯერ არ დამვიწყებია ადამიანობა.

----
ორშაბათს, 3 აგვისტოს, 14 აგვისტოს, დების საერთაშორისო დღეა...
+კვლევისა და განვითარების კონსულტანტის დღიური

همه خواهران من/
دکتر حجت بقایی

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۳ مرداد ۰۴ ، ۱۱:۵۰
دبیر خبر

कविता: मेरी सभी बहनें

(डॉ. होज्जत बघाई)

मेरी सभी बहनें

उस मंत्री की पत्नी हैं

जो, अपनी गहरी आँखों से

फाइलों से उम्मीदें निकालती हैं

और उन्हें कानून की जेब में डाल देती हैं

वह गली की बच्ची

जो अपना पूरा बचपन निगल जाती है

धुएँ और फेरीवालों की गंध के साथ

और फिर भी उसकी मुस्कान

जिसे वह हिला नहीं पाती।

मेरी सभी बहनें

वह महिला हैं

जो हाइपरमार्केट में पूरी दुनिया को हिला देती है

"अगला, कृपया" की आवाज़ के साथ

और फिर भी

सोचती है

अपने प्रेमी के बारे में

जिसका गणित का स्कोर गिर गया है।

और वह महिला

जो लाल बत्ती के पास फूल बेचती है

थके हुए घूँघट के साथ

और खुशनुमा फूल

अपनी शाम की रोटी इकट्ठा करने के लिए

सींगों और तनों के बीच से

बहन के नाम के साथ उन सभी के लिए मेरे दिल में जगह है।

यहाँ तक कि वो टैक्सी ड्राइवर भी जो सुबह के बेकाबू ट्रैफ़िक में बिना किसी की परवाह किए अपना पसंदीदा गाना गाती है। या वो पायलट जो अपने अनुभव के लंबे बालों में आसमान को दुपट्टे की तरह बाँध लेती है और मातृत्व की सुरक्षा के साथ आखिरी मुस्कान के साथ विमान को लैंड कराती है। मेरी बहनें वो औरतें हैं जो धैर्य के जूते और सपनों की छतरियों के साथ न्याय की अथक बारिश में चलती हैं। मैं एक भूकंप की कामना करती हूँ... ज़मीन से नहीं, बल्कि दिलों से और नासमझी की सारी दीवारें हिला दे! काश लोग सड़कों पर बिना बुरी ऊर्जाओं के, अपनी ज़ुबान पर दाग़ों के बिना, नस्लीय और यौन गालियों के बिना चल पाते, और "गुड मॉर्निंग" कहकर इतिहास बदल पाते। आइए हम प्यार करना सीखें
न कि स्पर्श की तीव्रता से
न ही काँपती हुई वासना से
बल्कि सम्मान से।
आइए हम प्यार करना सीखें
एक माँ की तरह जो अपने बच्चे को चूमती है
अपने लिए नहीं
बल्कि अपने बचपन के लिए।
और एक दिन ऐसा आए
जब शाम के समय गली में अकेली एक लड़की
एक बहन की तरह महसूस करे
न कि अंधेरे में शिकार की तरह।
अगर मैं कोई कविता लिखती हूँ
किसी औरत के बारे में
किसी लड़की के बारे में
किसी माँ के बारे में
किसी औरत के बारे में
किसी बहन के बारे में
तो इसलिए नहीं कि मैं कवि हूँ
बल्कि इसलिए कि मैं अभी तक इंसान होना नहीं भूली हूँ।

----
सोमवार, 3 अगस्त, 14 को अंतर्राष्ट्रीय बहन दिवस है...
+एक शोध एवं विकास सलाहकार की डायरी

همه خواهران من / 
دکتر حجت بقایی

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۳ مرداد ۰۴ ، ۱۱:۴۹
دبیر خبر

نقد نمایشی شعر «قصه آب»  سروده یک مستندساز

سرویس هنر و ادبیات// شعر «قصه آب» اثر دکتر حجت بقایی، نه تنها یک متن ادبی بلکه یک روایت تصویری و مستندگونه است که ظرفیت تبدیل شدن به یک فیلمنامه کوتاه یا مستند کوتاه درباره‌ی موضوع آب در ایران را به خوبی دارد. زبان شعر ساده و در عین حال تصویری است و هر بیت مانند یک قاب تصویری دقیق و متمرکز، جلوه‌های مختلف آب در ایران را به تصویر می‌کشد.
از منظر کارگردانی، می‌توان هر بخش شعر را به یک لوکیشن مشخص و نمادین تبدیل کرد: از دل کوه دماوند و رودهای خروشان شمال، تا قنات‌های تاریخی که در دل زمین نفس می‌کشند و بالاخره جنوب خشک و کویری که چشم به آسمان دوخته است. این تنوع لوکیشن‌ها، به همراه رنگ‌ها و صداهای متنوع، فضایی بسیار غنی برای روایت تصویری فراهم می‌کند.
در عین حال، دراماتیزه کردن این شعر در قالب فیلم، نیازمند تعادل بین روایت احساسی و انتقال داده‌های علمی و اجتماعی است که دکتر بقایی تا حد زیادی موفق به آن شده است. تضاد شمال سبز و جنوب خشک، تصویری متضاد و قدرتمند است که دراماتیک‌ترین نقطه‌ی داستان آب ایران محسوب می‌شود.
به عنوان یک خبرنگار، دکتر حجت بقایی به خوبی توانسته مستندنگاری شاعرانه‌ای خلق کند که هم روایتگر واقعیت‌های زیست‌محیطی است و هم پیامی انسانی و فرهنگی منتقل می‌کند. این شعر می‌تواند نقطه شروعی برای مستندهای عمیق‌تر و روایت‌های تصویری درباره بحران آب در ایران باشد./ع.کشاورز

----------------

قصه آب 

(دکتر حجت بقایی؛ مشاور تحقیق و توسعه)

آب
روایت ایران
در دل دماوند
پژواک رودها
با زمزمه‌ی قنات می‌آمیزد
آبی پنهان
آبِ زیرزمینیِ صبور
زیر پای کویر
زیر پای خشکسالی
زنده می‌ماند
تاریخ ایران
با چشمه‌ای در دل سنگ
و مهندسیِ آب
در چین قنات‌ها نوشته شد
در سایه‌ی معابد آناهیتا
و سکوتِ کاروانسراها
که جان از چشمه می‌گرفتند
شمال آب...
سبز و روان
جنوب آب...
داغ و تشنه
و ما
میان این دو گستره
با تنوع اقلیم
با چالشِ مدیریت منابع
دست‌به‌دست توسعه سپرده‌ایم
سدها قامت بستند
بر رودهای خروشان
تا زمان را 
در دریاچه‌ها نگاه دارند
تا بگویند:
«آب همیشه هست
فقط همه‌جا نیست.»
و منابع یخی
در ارتفاعات خاموش
برف را 
به آینده وام می‌دهند
تا قنات‌ها دوباره نفس بکشند
و روستاها
به انتظارِ سهم خود
چشم بدوزند به آسمان

+روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۱ مرداد ۰۴ ، ۲۱:۰۶
دبیر خبر

شعر «فرشته آب»؛ نقطه اتصال ادبیات، تئاتر و مستند زیست‌محیطی

سرویس ادبیات نمایشی// شعر «فرشته آب» از دکتر حجت بقایی، فراتر از قالب صرف شعر، یک متن نمایشی بسیار قدرتمند و تصویری است که ظرفیت بالایی برای تبدیل شدن به اثر نمایشی یا مستند دارد. در واقع، این شعر به شکلی ذاتی و با زبان استعاری و زنده، قصه‌ای درباره بحران آب و تلاش برای بقا و احیا را روایت می‌کند که می‌تواند با فضاسازی تصویری و صوتی، مخاطب را به عمق پیام آن ببرد.
از دیدگاه ساختار نمایشی، «فرشته آب» شخصیتی فرشته‌گونه دارد که می‌تواند به عنوان یک قهرمان نمادین یا راوی دراماتیک اثر ایفای نقش کند. این شخصیت با ورود آرام و معرفی خود، مخاطب را به سفری عاطفی و تاریخی می‌برد. حضور «فرشته آب» در مکان‌ها و موقعیت‌های مختلف (قنات، دماوند، سدها، معابد، خاک ترک‌خورده، کاروانسرا) یک نوع تدوین فضایی متنوع و منسجم ایجاد می‌کند که قابلیت بهره‌برداری ویژه در فیلم، تئاتر و مستند را دارد.
با توجه به تخصص دکتر بقایی در فیلمنامه‌نویسی و مستندسازی، می‌توان این شعر را به عنوان یک نقطه شروع در طراحی فیلمنامه‌ای محیط‌زیستی یا مستندی در نظر گرفت که روایت بحران آب را با لحنی انسانی، دراماتیک و شاعرانه پیش ببرد. استفاده از صدای «فرشته آب» به عنوان یک نریشن، همراه با تصاویر طبیعی ایران (کوه‌ها، رودخانه‌ها، قنات‌ها، خاک ترک‌خورده) می‌تواند حس همذات‌پنداری عمیقی ایجاد کند.
نکته کلیدی در پرداخت نمایشی این شعر، تضاد بین «آرامش و زندگی فرشته آب» با «تردید، اسارت و بحران» است که در سدها و خشکی‌ها بیان شده. این تضاد می‌تواند در صحنه‌پردازی و نورپردازی به صورت بصری و حرکتی نمایش داده شود و مخاطب را به تأمل و واکنش وادارد.
پیام پایانی شعر، که بر «امید» و «توسعه‌ای ریشه‌دار در آگاهی» تأکید دارد، یک کلایمکس اخلاقی و فلسفی است که در پایان یک اثر نمایشی می‌تواند مخاطب را به مسئولیت‌پذیری و اقدام تشویق کند. این پایان‌بندی ضمن حفظ فضای شاعرانه، هدف اجتماعی و آموزشی اثر را تقویت می‌کند.
و در نهایت؛ «فرشته آب» نمونه‌ای ناب از متن نمایشی شاعرانه است که ظرفیت تبدیل شدن به فیلمنامه‌ای تأثیرگذار یا مستندی در حوزه بحران‌های زیست‌محیطی را دارد. ویژگی‌های بصری، صوتی و معنایی شعر، با توجه به مهارت‌های دکتر بقایی، زمینه‌ای ایده‌آل برای خلق آثاری تأمل‌برانگیز و اثرگذار در حوزه نمایش و فیلم فراهم می‌کند.

+سرویس ادبیات نمایشی
#فرشته_آب
#نقد_شعر
#دکتر_بقایی 
#ادبیات_توسعه
#مشاور_تحقیق_و_توسعه 
#دکتر_حجت_بقایی 
#توسعه
روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه

۱ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۰ مرداد ۰۴ ، ۱۲:۲۷
دبیر خبر

توصیه های یک مشاور تحقیق و توسعه: 
آقای بیرانوند قابلیتهای کلیدی جهانی شدن را در خودتان تقویت کنید ،
درخشانتر از گذشته باید باشید./ برند خود را نسوزانید.


گروه خبری اخبار مدیریت// دکتر حجت بقایی در صفحه شخصی اش نوشت : اگر من به عنوان مشاور در کنار علیرضا بیرانوند بودم، با توجه به جایگاه خاص او به‌عنوان یکی از نمادهای معاصر فوتبال ایران به دنبال تثبیت و تعمیق موفقیت‌هایش بودم، نه صرفاً تکرار آن‌ها.
در ادامه، چند توصیه کلیدی که می‌توانستم به بیرانوند بدهم برای اینکه موفقیت‌هایش نه‌فقط بیشتر، بلکه معنادارتر و ماندگارتر شود، را جهت اطلاع مخاطبین منتشر می کنم، من به ایشان دسترسی ندارم شاید یکی از مشاورانشان این مطلب را بخواند ، و اما پیشنهاد من به عنوان مشاور تحقیق و توسعه برای آقای بیرانوند :
در مرحله نخست؛ برند شخصی‌ات را بساز، نه فقط اسم‌ات را :
شما الان فقط یک دروازه‌بان نیستی؛ یک چهره عمومی هستی. حرکت‌هایی مثل مهار پنالتی رونالدو شما را جهانی کرد، ولی این تصویر باید عمق پیدا کند. به جای اینکه در رسانه‌ها فقط به دستاوردهای فوتبالی متّکی باشی، روی ارزش‌هایی مثل "پشتکار"، "خودساختگی" و "ریسک‌پذیری" تمرکز کن. این‌ها چیزی است که مردم با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کنند.
دوم ؛ موفقیت را فقط در چارچوب دروازه نبین:
توصیه من به‌عنوان مشاور این است: از حالا به فکر آینده‌ات باش. دایی و نکونام فقط بازیکن نماندند. شما هم باید به این فکر باشی که بعد از دوران بازی، چه ارزشی می‌خواهی تولید کنی، در فوتبال یا حتی بیرون از آن. تحصیل، سرمایه‌گذاری در پروژه‌های فرهنگی-اجتماعی، یا حتی ساخت یک آکادمی دروازه‌بانی با برند خودت، همگی مسیرهایی هستند برای جاودانه شدن.
سوم؛ روایتی بساز که الهام‌بخش باشد:
داستان زندگی‌ات از چوپانی در لرستان تا ایستادن برابر رونالدو، خودش یک روایت است. جذاب و الهام بخش، نگذارید بسوزد ، 
اما این روایت باید روایت خودت باشد، نه فقط رسانه‌ها. خودت تعریف کن ، خودت بنویس، مستند بساز، با نسل جوان ارتباط مستقیم بگیر. کاری کن که نوجوانی که تو را می‌بیند، فقط «مهارت» تو را تحسین نکند، بلکه جرأت شروع را هم یاد بگیرد.بیرانوند را ببیند نه دروازه بان بیرانوند ‌.
چهارم؛ روی پایداری ذهنی‌ات را سرمایه کن:
شما در بسیاری از لحظات مهم، نشان دادی که از نظر روانی قوی هستی. این یک «قابلیت کلیدی» است. اما باید آن را پرورش دهی. کار با روانشناس ورزشی، تمرین ذهن‌آگاهی (mindfulness) و داشتن روتین ذهنی برای بازی‌های مهم، می‌تواند شما را در سال‌های آینده از نوسانات معمول ورزشکاران حرفه‌ای حفظ کند.
پنجم؛ خودت را جهانی‌تر ببین:
حتی اگر لیگ ایران محدودیت‌هایی دارد، تو باید جهانی فکر کنی. زبان انگلیسی‌ات را تقویت کن، با رسانه‌ها و فوتبالیست‌های بین‌المللی تعامل کن، در دوره‌های حرفه‌ای فیفا یا AFC شرکت کن. حضور در فضاهای جهانی، سطح نگاه شما را بالا می‌برد و تأثیرگذاری‌ات را عمیق‌تر می‌کند.
و سخن پایانی اینکه ...
آقای بیرانوند ، موفقیت وقتی شیرین‌تر می‌شود که با بینش همراه باشد. تو از دل سختی‌ها بالا آمدی، اما حالا وقت آن است که از این موفقیت پلی بزنی برای دیگران. این‌جاست که موفقیتت فقط شخصی نیست؛ فرهنگی و تاریخی می‌شود.

- روزنوشتهای مشاور تحقیق و توسعه
#برند_شخصی
#علیرضا_بیرانوند
#بیرانوند
#عیرضا_بیرانوند
#مشاور_تحقیق_و_توسعه 
#دکتر_حجت_بقایی 
#فوتبالیست
#دروازه_بان
#دکتر_بقایی
#پیشنهاد

۰ نظر موافقین ۰ مخالفین ۰ ۱۰ مرداد ۰۴ ، ۱۰:۲۵
دبیر خبر